ใช้วิธีการที่ให้เกียรติและคำนวณผิดอย่างตรงไปตรงมาเกินไปสำหรับแหล่งข้อมูล – นวนิยายโรมันอาเคลฟปี 2003 และภาพยนตร์ที่นำแสดงโดยเมอรีลสตรีพและแอนน์แฮททาเวย์ปี 2549 – เวอร์ชั่นเพลงใหม่ของ ” The Devil Wears Prada ” ตอนนี้ทดลองใช้ในชิคาโกก่อน การแสดง ละครบรอดเวย์ที่คาดการณ์ไว้นั้นให้ความบันเทิงที่เป็นประโยชน์ แต่ต้องการความสนุกสนานที่ผิด ๆ อย่างผิด ๆ เพื่อเพิ่มความสุขเล็กน้อย
ในขั้นนี้ของการพัฒนา — ด้วยความอุตสาหะอย่างยิ่งที่จะเปิดฉากหลังจากอดทนต่อผู้ป่วยโควิดมากกว่า
20 รายระหว่างการซ้อมและการแสดงตัวอย่าง — การแสดงมี คะแนนของ Elton Johnที่ดำเนินการในการลงทะเบียนที่จำกัดเกินไปและการผลิตจากผู้กำกับAnna D. Shapiro ( “สิงหาคม: โอเซจเคาน์ตี้”) ที่ไม่เคยตัดสินใจเลือกระหว่างความเย้ายวนใจที่แท้จริงหรือการแสดงละครมากกว่า ตอนนี้พักผ่อนอยู่ตรงกลางเพียงกึ่งน่าพอใจ
ดาราไนจีเรีย Adekunle Gold นำทัวร์ ‘Catch Me If You Can’ ของเขาไปที่โรงละคร Apollo ของ Harlem: รีวิวคอนเสิร์ตมีทักษะและงานฝีมือมากมายจัดแสดงที่นี่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการแสดงนำ ในฐานะที่เป็นตัวเอกหนุ่ม Andy Sachs เทย์เลอร์ ไอมาน โจนส์ (“Head Over Heels”) จะแสดงศักยภาพภัยคุกคามสามประการทั้งหมดที่คุณสามารถขอได้ และในฐานะมิแรนดา พรีสลีย์ (ได้รับแรงบันดาลใจจากแอนนา วินทัวร์ บรรณาธิการบริหารของนิตยสารโว้ก) เบธ ลีเวลเผยให้เห็นความเป็นนักร้องของเธอในตอนท้าย เมื่อเธอร้องเพลงพูดคนเดียวที่ชั่วร้าย
หนังสือ (โดย Kate Wetherhead) ไหลลื่นและมีความเฉลียวฉลาด การออกแบบท่าเต้นจาก James Alsop มีความสวยหรู โดยได้รับแรงบันดาลใจจากท่าโพสท่าที่เฉียบคมของนางแบบแฟชั่น งานออกแบบเริ่มขึ้นในองก์ที่สอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการเปลี่ยนฉากอันชาญฉลาดจากแมนฮัตตันไปปารีส และบทเพลงของจอห์นก็มีจังหวะของมัน ทำให้เขาได้เสียงป็อปที่ไพเราะและน่าพึงพอใจ ท่ามกลางความพยายามอย่างจริงใจที่จะถ่ายทอดความคิดภายในและความรู้สึกของตัวละคร
แต่การแสดงไม่เคยปล่อยให้หลวม แฟชั่นจาก Arianne Phillips (ภาพยนตร์เรื่อง “Once Upon a Time in Hollywood”) ให้ความรู้สึกทั้งแบบยุคสมัยและแบบร่วมสมัย อนิจจาการเชื่องส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของมิแรนดามากที่สุด ตัวละครในที่นี้รู้สึกเหมือนถูกคุมขังโดยชุดสูทกางเกงที่ปิดเสียง ทรงผมที่มีเหตุผล และเพลงไพเราะหลายเพลงจากจอห์นและนักแต่งบทเพลงไชน่า ทอบ (“Suffs”) ที่ออกมาเป็นการทบทวนซ้ำๆ เกี่ยวกับการนัดหมายที่ต้องจัดตารางเวลา
สิ่งนี้แสดงถึงการปรับเทียบมาตรฐานที่สำคัญที่แกนกลางของการแสดงซึ่งต้องมีการแก้ไข ใช่ แน่นอนว่า
นี่เป็นเรื่องราวของหญิงสาวคนหนึ่งที่ไล่ตามความฝันและสูญเสียความรู้สึกของตัวเองในระหว่างนี้ แต่การคิดว่านั่นคือสิ่งที่ทำให้หนังสือขายดีและภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับความนิยมคือการจินตนาการว่าผู้คนอ่าน “เพลย์บอย” สำหรับบทความ หรือคนดูข่าวจาก Fox News การอุทธรณ์นี้เกิดขึ้นจากการที่มิแรนดาต้องตกตะลึงอย่างน่าสะพรึงกลัวมากกว่า เหตุผลเดียวที่แอนดี้สามารถทนได้แม้เพียงเล็กน้อยในความเย่อหยิ่งที่ไร้สติของเธอเองก็คือมิแรนดาปฏิบัติต่อเธออย่างน่ากลัวจนเราอดไม่ได้ที่จะหยั่งรากลึกเพื่อเธอ
ฉากที่น่าจดจำที่สุดฉากหนึ่งจากภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ใช่ฉากที่สร้างแรงบันดาลใจ แต่เมื่อมิแรนดาเล่าให้แอนดี้ฟังว่าทำไมเธอจึงให้งานนี้กับเธอตั้งแต่แรก “ฉันบอกตัวเองว่า ‘ไปข้างหน้า ใช้โอกาส จ้างสาวอ้วนที่ฉลาด’”
ใส่ความรู้สึกนั้นลงไปในเพลง คุณจอห์น แล้วเราจะไปที่ไหนสักแห่ง ตอนนี้ ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็วในฐานะช่วงเวลาแห่งความตรงไปตรงมาที่หาได้ยากในบทสนทนา เช่นเดียวกับการแสดงที่ผ่านพ้นการเปลี่ยนแปลงของแอนดี้ไปสู่ความทันสมัยของแอนดี้ด้วยการเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเพียงชุดเดียวระหว่างเพลง “Dress Your Way Up” ที่กรีดร้องออกมา สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม
มีงานมากมายที่จำเป็นต้องเปลี่ยนเพลงที่จริงใจและค่อนข้างน่าเบื่อเกี่ยวกับความสำคัญของงานที่จ่ายค่าเช่า ความโศกเศร้าของการสูญเสียมิตรภาพ หรือ (จากผู้ชายแสนดี Nigel ที่รับบทโดย Javier Muñoz) การทดลองเติบโตเป็นเกย์ ในมิดเวสต์ด้วยเพลงที่แสดงถึงความทะเยอทะยานที่เปลือยเปล่า ความรับผิดชอบต่อสังคม และเล่ห์เหลี่ยมที่สนุกสนานของอุตสาหกรรมแฟชั่น เพลงไตเติ้ลซึ่งทำหน้าที่เป็นตอนจบของ Act I แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้นแต่ไม่ได้แสดงออกมาจริง ๆ ทำให้เกิดพลังมากกว่าการเติมพลัง
ดังนั้นคำถามที่นี่จึงเป็นคำถามง่ายๆ แคน จอห์น ชาปิโร และคณะ — ศิลปินที่มีความสามารถมากที่สุดบางคนในที่ทำงานวันนี้ — ละทิ้งความดีงามไว้และส่งต่อ Miranda Priestlys ภายในตัวของพวกเขา?
Credit : rawodyssey.com pileofawesome.com milstawestern.com jeffandsabrinawilliams.com implementaciontecnologicaw.com
